Οκτάβιο Παζ. Ο δρόμος.

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:

αν σταματήσω, σταματάει

Αν τρέξω, τρέχει.

Στρέφομαι κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιον που παραπατά και που σηκώνεται και λέει

βλέποντας-με: κανείς.

Thanks to Jirashimosu

Ξημερώματα Τρίτης.. το mac στο στέρνο μου και εγώ στη ζεστασιά του παπλώματος μου εγκαινιάζω το ιστολόγιο μου.
Μέρες τώρα διαβάζω τον Jirashimosu και μέρες με ταλάνιζε η ιδέα του να δημιουργήσω και έγω κάτι δικό μου ..ένα μέρος που θα μπορώ να εκθέτω τις σκέψεις και τις απόψεις μου. Γιατί νιώθω αυτή την ανάγκη δε μπορώ να το εξηγήσω.. ίσως γιατι όταν καταγράφεις τις σκέψεις σου είναι σα να τις τακτοποιείς...σα να ξορκίζεις τις επιθυμίες σου.. σα να παραδέχεσαι τις πράξεις και τα λάθη σου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάντα είχα την ανάγκη να καταγράψω αυτά που σκέφτομαι.. πάντα όμως χάνονταν την στιγμή που το στυλό ακουμπούσε τη λευκή κόλα.
Ελπίζω αυτή τη φορά να τα καταφέρω και...

'να μη φοβηθώ με όσα θέλω να αρχίσω'.